Kto może ubiegać się o dodatek mieszkaniowy?
- posiadać tytuł prawny do mieszkania lub domu jednorodzinnego rozumiane jako prawo własności, prawo spółdzielcze własnościowe, spółdzielcze lokatorskie, wynajem lub podnajem mieszkania na umowę, ewentualnie orzeczenie sądu o przysługującym lokalu zastępczym lub socjalnym,
- posiadać określone dochody,
- powierzchnia nieruchomości nie może przekraczać wartości określonej w ustawie.
Osoby, które zamierzają ubiegać się o dodatek mieszkaniowy, muszą pamiętać, aby ich dochody znajdowały się na ściśle określonym poziomie. W związku z powyższym na trzy miesiące przed planowaną datą złożenia wniosku o uzyskanie świadczeń średni dochód miesięczny przypadający na jednego członka gospodarstwa domowego nie może być wyższy niż:
- 40 proc. przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w gospodarstwie jednoosobowym,
- 30 proc. przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w gospodarstwie wieloosobowym.
Na początku lutego br. GUS opublikował dane o przeciętnym wynagrodzeniu w gospodarce narodowej, z których wynika, że w ubiegłym roku średnia w tym sektorze wynosiła 6346,15 zł. Zgodnie z przepisami ustawy dochód nie może obecnie przekroczyć:
- 2538,46 zł w gospodarstwie jednoosobowym,
- 1903,85 zł w gospodarstwie wieloosobowym.
Niemnie jednak trzeba mieć na uwadze to, iż przepisy ustawy o dodatku mieszkaniowym zezwalają radzie gminy na podwyższenie wskaźników procentowych przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej.
Jakie są limity powierzchni lokalu, starając się o dodatek mieszkaniowy?
Ubiegając się o dodatek mieszkaniowy, należy liczyć się z tym, iż powierzchnia uprawniająca do uzyskiwania świadczeń uzależniona jest od liczby osób, jakie zamieszkują dany lokal. Choć wnioskodawcy mogą otrzymać środki finansowe na pokrycie bieżących opłat nawet wtedy, gdy przekraczają powierzchnię normatywną, to nie może to być więcej niż 30 lub 50 proc. Dla przykładu przestrzeń normatywna powiększona o 50 proc. uprawniająca do zapomogi będzie mieć zastosowanie w sytuacji, jeśli łączna powierzchnia wszystkich pomieszczeń w budynku nie przekracza 60 proc. podanej wartości.
W gospodarstwach domowych, w których przebywa więcej niż 6 osób, dolicza się dodatkowe 5 mkw. do powierzchni normatywnej. Natomiast jeżeli lokal zamieszkuje osoba z niepełnosprawnością lub poruszająca się na wózku inwalidzkim, lub też potrzebuje ona dla siebie osobnego pokoju, wówczas powierzchnię normatywną powiększa się o 15 mkw.
Jaka jest wysokość dodatku mieszkaniowego?
Przepisy ustawy dokładnie określają wysokość świadczenia mieszkaniowego jako różnicę pomiędzy wydatkami przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową a rzeczywistą kwotą wydatków, którą ponosi osoba ubiegająca się o wsparcie finansowe. Jest to zatem:
- 15 proc. dochodów rodziny w gospodarstwie jednoosobowym,
- 12 proc. dochodów rodziny w gospodarstwie od 2 do 4-osobowym,
- 10 proc. dochodów rodziny w gospodarstwie 5-osobowym i większym.
W ustawie jest również mowa o tym, co zalicza się do okresowych wydatków ponoszonych przez gospodarstwo domowe w związku z zajmowaniem lokalu mieszkalnego. Chodzi m.in. o:
- czynsz,
- opłaty związane z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na lokale mieszkalne w spółdzielni mieszkaniowej,
- zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną,
- odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego,
- opłaty za energię cieplną, wodę, ścieki, odpady i nieczystości ciekłe,
- wydatek stanowiący podstawę obliczania ryczałtu na zakup opału.
Dokumenty o przyznanie dodatku mieszkaniowego należy złożyć w ośrodku pomocy społecznej właściwym dla miejsca zamieszkania osoby, która ubiega się o świadczenie pieniężne. Jeżeli wniosek zostanie odrzucony przez gminę, wówczas można się odwoływać do samorządowego kolegium odwoławczego. Pismo ponownie zanosi się do ośrodka pomocy społecznej ewentualnie do urzędu gminy w nieprzekraczalnym terminie 14 dni od otrzymania pierwszej decyzji.
