Z małymi pokojami niechętnie widziany

Budynki przy ruchliwej ulicy, domy podzielone na maleńkie klitki albo te o wielkich metrażach, zwane pałacami, sprzedają się najgorzej – czytamy w „Rzeczpospolitej". Klienci stołecznych biur nieruchomości niechętnie wybierają też budynki, w których sąsiedztwie planowane są trasy szybkiego ruchu.

Nie ma jednak domów niesprzedawalnych – twierdzi dziennik – są tylko takie z nieadekwatnymi cenami. Jeżeli ktoś chce sprzedać tzw. klocek z lat 70., nie może żądać zań tyle, co za współczesny dom.

Częstym felerem domów miejskich i podmiejskich jest tzw. głośność. Mało kto chce zamieszkać przy ruchliwej ulicy, chyba że perspektywę życia przy zamkniętych oknach osłodzi mu się wyraźnym opustem cenowym. Uciążliwe sąsiedztwo może spowodować, że w ogóle nie znajdziemy chętnego do zamieszkania. Ale i takie nieruchomości sprzedaje się: np. firmie na cele biurowe.

Dużym utrudnieniem przy sprzedaży jest też planowana trasa szybkiego ruchu w niewielkiej odległości od budynku – czytamy. Ale to też kwestia ceny, więc każda nieruchomość znajdzie swego amatora. Niezbyt wielkim zainteresowaniem cieszą się także wielkie, np. 400-metrowe, domy z lat 80. Dziś niewielu klientów poszukuje takich budynków.

Są trzy elementy, które mają wpływ na sprzedaż domu – podaje „Rzeczpospolita”. Są to lokalizacja, stan techniczny i cena. Problem powstaje wtedy, gdy na przykład dom przy ruchliwej ulicy jego właściciel chce sprzedać za cenę budynku na cichej, zalesionej działce. Wadami domów niesprzedawalnych często jest ich rozplanowanie. Przyczyną niesprzedawalności domów jest także zbyt mała działka w stosunku do powierzchni domu i powierzchni zabudowy. Trzeba jednak unikać słowa niesprzedawalny, bo wszystko jest kwestią ceny.