Zaniedbania w gospodarowaniu pogorszyły stan budynków mieszkalnych

W opinii Najwyższej Izy Kontroli w większość skontrolowanych gmin, Lokalne Programy Rewitalizacji służyły jedynie jako formalny warunek, niezbędny do pozyskania unijnych środków na miejskie inwestycje. Zdaniem Najwyższej Izby Kontroli, projekty zawarte w programach realizowano wybiórczo – według przyznanego wsparcia finansowego. W związku z tym inwestycje najczęściej dotyczyły jedynie poprawy stanu technicznego dróg i budynków. Ponadto nieprzemyślane gospodarowanie otrzymanymi dotacjami, które finansowały niepowiązane ze sobą przedsięwzięcia, doprowadziło do tego, iż problem kryzysowych zjawisk społecznych nie został rozwiązany, a warunki życia mieszkańców na zdegradowanych terenach miejskich, jeszcze bardziej się pogorszyły.

Nieodpowiednie zarządzanie budżetem oraz brak środków pozwalających na przeprowadzenie prac modernizacyjno-remontowych zabudowy komunalnej czy infrastruktury, przyczyniły się do ich zużycia. Do niepożądanej sytuacji doszło również przez brak stałej kontroli realizacji zadań względem wytyczonych założeń i brak raportowania przebiegu prac, choć należało to do obowiązków gminy.

Zdaniem Najwyższej Izy Kontroli, aby rozwiązać problem, konieczna będzie weryfikacja projektów już podczas ich zgłaszania do Lokalnych Programów Rewitalizacyjnych i określenia tego, czy ich realizacja jest możliwa, w jaki sposób pomogą one w rewitalizacji i z jakimi działaniami będzie można je powiązać.