Polityka transportowa w Polsce – jest efektywna?

Z raportu wynika, że ludzie coraz częściej zaczynają się osiedla się terenach podmiejskich, które nieraz nie posiadają odpowiednich połączeń komunikacyjnych. W konsekwencji tego, mieszkańcy tych obszarów są zmuszeni do korzystania na co dzień z samochodów. Ich liczba w poszczególnych miastach Polski jest już większa niż w podobnych im aglomeracjach w Europie Zachodniej. Od 2015 r. na krajowych drogach pojawia się rocznie ok. 1,5 mln nowych pojazdów. Ma to negatywny wpływ na dostępność usług komunikacji publicznej – niektóre linie zostały zlikwidowane, część kursów skrócono, a na infrastrukturę samochodową zwiększono wydatki.

Duże i średnie miasta zazwyczaj korzystają z systemu transportu publicznego, ale w dwóch trzecich ośrodków lokalnych wciąż go nie ma. W części aglomeracji komunikacja pełni głównie funkcję socjalną – jest nastawiona przede wszystkim na transport dzieci i młodzieży oraz osób starszych. Oprócz tego, autobusy i tramwaje usprawniają ruch na najczęściej uczęszczanych odcinkach drogowych wewnątrz miasta. Według raportu ośrodkami, które najintensywniej wykorzystują linie miejskie, są Warszawa, Bydgoszcz i Białystok. Natomiast najrzadziej używa się komunikacji publicznej w Rzeszowie i Gorzowie Wielkopolskim.

W raporcie analizie poddano również kwestię płatności za transport. Już w 15 mniejszych polskich miastach – m.in. w Kozienicach i Żorach – komunikacja publiczna ma charakter bezpłatny. Korzystanie z darmowych przejazdów umożliwia się często wybranym grupom społecznym. Uczniom przysługuje to prawo w Warszawie, kierowcom w Opolu, niepełnosprawnym w Lublinie, a bezrobotnym w Rzeszowie.

W podsumowaniu raportu zwrócono uwagę na braki w zapisach dotyczących działań, mających usprawnić ruch transportowy; we wskazaniu konkretnych inwestycji i dokładnego czasu ich wykonania. Brak sprecyzowanych planów skutkuje tym, że decyzja o podjęciu prac w związku z komunikacją publiczną zapada jedynie wtedy, gdy są na to środki finansowe.